تیموریان تقریباً از نیمه اول قرن نهم تا اواخر قرن دهم در ایران حکومت کردند.

برخلاف گسترش هنرهایی چون مینیاتور، معماری و تذهیب، تاریخ‌نویسی ادامه نیافت.

معروف‌ترین شاعر این قرن، مثنوی‌هایی به پیروی از نظامی سرود که تحفه الاحرار یکی از آنهاست.

دولتشاه سمرقندی از نویسندگان این قرن است که در تذکرۀ دولتشاه، شرح احوال بیش از صد تن از مورّخان ایرانی را نوشته است.

شهر تبریز، فصل تابستان/ گشته‌ هچون بهار جان‌پرور

نکهت باغ گل و نزهت نارنجستان/ از نسیمم بنوازند مشام ای شیراز

صوفی بیا که خیمه از این خاک بر کنیم/ ما را چو هست خاطر محزون در این هرات

خراسان سربه‌سر آذین ببستند/ پری‌رویان بر آذین‌ها نشستند

المعجم فی معاییر اشعار العجم: در مقدمه مصنوع و در اصل کتاب، ساده و عالمانه

مرصاد العباد من المبدا الی المعاد: گاه ساده و گاه دارای سجع و موازنه

تاریخ جهانگشا: مصنوع و دشوار

طبقات ناصری: دشوار

مرا بار غم بر دل ریش نیست/ که دنیا همین ساعتی بیش نیست

کسی گوی دولت به دنیا برد/ که با خود نصیبی به عقبی برد

دل اندر دلارام دنیا مبند/ که ننشست با کس که دل بر نکند

جهان ای پسر ملک جاوید نیست/ ز دنیا وفاداری امّید نیست

آمیختگی زبان فارسی با زبان عربی بسیار کمتر شود.

افراد بسیاری به شعر و شاعری روی بیاورند.

در قرن هشتم ابتکارات و نوآوری‌هایی در سایر قالب‌های شعری نیز ایجاد شود.

در قرن هفتم شاعران بزرگی در غزل ظهور کنند و این نوع از شعر فارسی را به اوج برسانند.