حرم شادی کنان بر طاق ایوان/که مروارید بر تاجش ببارند

زمین می گفت عیشی خوش گذاریم/ازین پس، آسمان گفت ارگزارند.

من جرعه نوش بزم تو بودم هزار سال/کی ترک آبخورد کند طبع خوگرم

زهی حمیده خصالی که گاه فکر صواب/تو را رسد که کنی دعوی جهانبانی

زسرکشان به بزرگی فروتني مطلب /  چه ممکن است خميدن رسد به گردن فيل

چون سایه هما که فتـادن عروج اوست / ز افـتـادگـی زیـاده شـود اعـتـبــار مـا

شبنم به آفتاب رسيد از فروتنی / افتاده شو مگر تو هم از خاک بر شوی

عزت از افتادگی خيزد که باشد در کنار  / جاي از افتادگی ، حرف کتاب افتاده را

از شعله به‌خاطر روشنایی‌اش سپاس‌گزاری کن / اما چراغدان را هم / که همیشه صبورانه در سایه می‌ایستد، از یاد مبر.
 

ماهی در آب خاموش است و / چارپا روی خاک هیاهو می‌کند و / پرنده در آسمان آواز می‌خواند.
 

آدمی اما / خاموشی دریا و / هیاهوی خاک و / موسیقی آسمان را در خود دارد.
 

هنگامی که / در فروتنی، / بزرگ باشیم، / بیش از هم به آن نزدیک شده‌ایم. 
 

ابر و باد و مه و خورشید و فلک درکارند / تا تو نانی به کف آوری و به غفلت نخوری
 

تا زمین و آسمان خندان شود / عقل و روح و دیده صدچندان شود
 

تو شمع انجمنی یک زبان و یک دل شو / خیال و کوشش پروانه بین و خندان باش
 

تو را صبا و مرا آب دیده شد غماز/ وگرنه عاشق و معشوق رازدارانند