در اداره با هم قطارها قرار گزاشته بودیم که هر کسی اول ترفیه رتبه یافت، ولیمه بدهد.

فوراً مسئلهٔ میهمانی و قرار با رفقا را با ایالم که به تازگی باهم عروسی کرده بودیم ،در میان گذاشتم.

ای بابا، خدا را خوش نمی آید. این بدبخت ها یکساله عازگار یک بار برای ایشان چنین پایی می‌افتد. 

چطور است از منزل یکی از دوستان و آشنایان یک دست دیگر ظرف و لوازم، عاریه بگیریم؟

با حال استیصال پرسیدم: پس چه خاکی به سرم بریزم؟

گفت: خودتان را بزنید به ناخوشی و بگویید طبیب غدقن کرده، از تخت پایین نیایید.

تو رفقای مرا نمیشناسی. بچه قنداقی نیستند که هرچه بگویم آن ها هم باور کنند.

کم کم وقتی درست آن را در زوایا و خفایای خاطر نشخوار کردم معلوم شد آن قدر ها هم نامعقول نیست.

مرا چو چین سر زلف تو به دام آورد / نظر به دانه‌ی خال بتان چین چه کنم

به روز حشر گرَم بی تو در بهشت آرند / چه جای حور بود جنت برین چه کنم

گشاده ابروی مشکین تو کمان ستم / گشاد بر دل من ناوک از کمین چه کنم

من از هوای تو ای سرو راستین چه کنم / من از جفای تو ای جان نازنین چه کنم

به گداییّ درت فخر کنم در هر کوی / من که عار آیدم از خسرو و سلطان بودن

در این گرداب بی‌پایان منه بار شکم بر دل  / که کشتی روز طوفان ، غرقه از بار شکم گردد

طبیب ، نبض دلم را در اضطراب انداخت / کجا روم؟ به که گویم دگر؟ چه چاره کنم؟!

صد وعده‌ی امید به دل داده‌ام دروغ / چون من مباد هیچ کسی شرمسار خویش

گفتم چه خوش از کار جهان؟ گفت غم عشق / گفتم چه بود حاصل آن؟ گفت ندامت

دلا من قدر وصل او ندانستم تو می‌دانی / کنون دانستم و سودی نمی‌دارد پشیمانی

آهوی وحشی ا‌ست دل ، ز دیده میفکن / صید چو رفت از نظر، چه سود ندامت؟

امروز که در دست تو ام مرحمتی کن / فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت؟