د- ج- ب -ه- الف

ب- ج -د- ه- الف

ه- الف-ب- د- ج

ه- الف- د- ب- ج

این که گاهی می‌زدم بر آب و آتش خویش را/ روشنی در کار مردم بود مقصودم چو شمع

چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را / که کس آهوی وحشی را از این خوش‌تر نمی‌گیرد 

شادی ندارد آن که ندارد به دل غمی/ آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی

دولت فقر خدایا به من ارزانی دار/ کاین کرامت سبب حشمت و تمكين من است

هرگز وجود حاضر غایب شنیده ای؟/ من در میان جمع و دلم جای دیگر است (۱)

ز آن سوی بحر آتش گر خوانی ام به لطف/ رفتن به روی آتشم از آب خوشتر است (۲) 

حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی/ من از آن روز که در بند توام آزادم (۱)

آب آتش فروز، عشق آمد/ آتش آب سوز عشق آمد (۳)

بر آسمان و بر هوا صد رد پدید آید تو را/ بر آسمان پران شوی هر صبحدم همچون دعا

واله و شیداست دایم همچو بلبل در قفس/ طوطی طبعم ز عشق شکر و بادام دوست

تو ظاهرساز و من حقگو، ندارد غیر از این حاصل/ من و از کس بریدن ها، تو و ناکس نوازی ها 

همه شب دست به سر، گوش به در، چشم به راه/ منظر دیدۂ یعقوب ز حرمان تاریک

مرا فرمان چنان آمد ز خسرو/ که روز و شب میاسای و همی رو

شگفت نیست که از برف، لاله ساخت زمین/ که هست لاله چو شنگرف و برف چون سیماب

پیری به من رسید، لقب نور و چهره نور/ و آن نور عرضه کرد برین چشم پر ز آب

صبح است ز خرمی جهان می خندد/ هر قطره به بحر بیکران میخندد