عاقل چون خلاف اندر میان آید، بجهد و چون صلح بیند، لنگر بنهد که آن‌جا سلامت بر کنار است و این‌جا حلاوت در میان. (متوازن _ مطرف)

توانگر فاسق کلوخ زراندود است و درویش صالح شاهد خاک‌آلود. این دلق موسی است مرقّع و آن ریش فرعون مرصّع. (مطرّف _ متوازن)

خشم بیش از حد گرفتن وحشت آرد و لطف بی‌وقت هیبت ببرد؛ نه چندان درشتی کن که از تو سیر گردند و نه چندان نرمی که بر تو دلیر شوند. (مطرف _ متوازن)

در انجیل آمده است که ای فرزند آدم، گر توانگری دهمت، مشتغل شوی به مال از من وگر درویش کنمت، تنگدل نشینی؛ پس حلاوت ذکر من کجا دریابی و به عبادت من کی شتابی؟ (متوازی _ مطرف)

به باغ اندر کنون مردم نبرد مجلس از مجلس/ به راغ اندر کنون آهو نبرد سیله از سیله

در بزم ز رخسار دوصد شمع برافروز/ وز لعل شکربار، می و نقل فروریز

مکن خویشتن از رهِ راست گُم / که خود را به دوزخ بری بافدم

گشت بر من روز و شب چندان‌که گشت از گشت او/ موی من مانند روز و روی تو مانند شب

آن برگ رزان بین که بر آن شاخ رزان است / گویی به مثل پیرهن رنگرزان است

عاشق شده است نرگس تازه به کودکی / تا هم به کودکی قد او شد چو قدّ پیر

هر سر موی حواس من به راهی می‌رود / این پریشان‌سیر را در بزم وحدت بار ده

وان قطره باران که برافتد به گل سرخ / چون اشک عروسی است برافتاده به رخسار

شحنه راه دو جهان من است / گر نه چرا در غم جان من است

من که بر آن آب چو کشتی شدم / ساکن از آن باد بهشتی شدم

خواست پریدن چمن از چابکی / خواست چکیدن سمن از نازکی

متازید و این کشتگان مسپرید / بگردید و این خستگان بشمرید