رابطه پایداری و نیمه عمر
پایداری و نیمه عمر دو مفهوم مرتبط در شیمی هستند. پایداری به معنای مقاومت یک هسته در برابر واپاشی هسته‌ای است و نیمه عمر به زمانی اشاره دارد که در آن نیمی از اتم‌های یک نمونه از یک ایزوتوپ رادیواکتیو واپاشی می‌کنند.
رابطه بین پایداری و نیمه عمر این است که هرچه یک ایزوتوپ پایدارتر باشد، نیمه عمر آن بیشتر است. به عبارت دیگر، ایزوتوپ‌هایی که پایداری بیشتری دارند، دیرتر واپاشی می‌کنند و بنابراین نیمه عمر طولانی‌تری دارند.
اما این تصور که "هرچه سنگین‌تر باشد، پایداری‌اش کمتر است و نیمه عمرش بیشتر است" کاملاً صحیح نیست. پایداری یک هسته به عوامل مختلفی مانند نسبت نوترون به پروتون، انرژی بستگی هسته‌ای و سایر عوامل بستگی دارد.
به طور کلی، هسته‌هایی با عدد اتمی بالا (سنگین‌تر) تمایل به ناپایداری بیشتری دارند، اما این به این معنی نیست که همه هسته‌های سنگین ناپایدار هستند یا نیمه عمر طولانی دارند. برخی از ایزوتوپ‌های سنگین ممکن است نیمه عمر بسیار کوتاهی داشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است نسبتاً پایدار باشند.
یادآوری ایمنی: هنگام کار با مواد رادیواکتیو، باید احتیاط‌های لازم را رعایت کرد و از تجهیزات حفاظتی مناسب استفاده کرد.
