رابطه بین نیمه عمر، پایداری و خطرناکی ایزوتوپ‌ها
ایزوتوپ‌ها اتم‌هایی از یک عنصر هستند که تعداد نوترون‌های مختلف دارند. پایداری ایزوتوپ‌ها به تعداد پروتون‌ها و نوترون‌ها و چگونگی آرایش آن‌ها بستگی دارد.
- ایزوتوپ‌های پایدار: آن‌هایی هستند که دچار واپاشی پرتوزا نمی‌شوند و ساختار هسته‌ای پایداری دارند.
- ایزوتوپ‌های ناپایدار (رادیواکتیو): این ایزوتوپ‌ها به مرور زمان واپاشی کرده و پرتوهای مختلف (آلفا، بتا، گاما) از خود ساطع می‌کنند.
نیمه عمر یک ایزوتوپ رادیواکتیو، مدت زمانی است که طول می‌کشد تا نیمی از اتم‌های آن ایزوتوپ واپاشی کنند. هرچه نیمه عمر کوتاه‌تر باشد، فعالیت پرتوزایی بیشتر و در نتیجه خطرناکی آن بیشتر است؛ زیرا سریع‌تر پرتوهای پرانرژی از خود ساطع می‌کند.
از طرف دیگر، ایزوتوپ‌هایی با نیمه عمر بسیار طولانی ممکن است به ظاهر کم‌خطرتر به نظر برسند؛ اما همچنان تا زمانی که واپاشی می‌کنند، خطرناک هستند.
یادآوری ایمنی: هنگام کار با مواد رادیواکتیو، حتماً از تجهیزات حفاظتی مناسب استفاده کنید و به دستورالعمل‌های ایمنی توجه نمایید.
