آرايه هاي ادبي بيت «به ياد لعل تو و چشم مست ميگونت ز جام غم مي لعلي که ميخورم خون است»
در این بيت، آرايه هاي ادبي مختلفي به کار رفته است. ابتدا، «لعل تو» و «چشم مست ميگون» مجاز هستند و به ترتيب به لب و چشم معشوق اشاره دارند. «مي لعل» کنايه از باده ي سرخ رنگ است و «خون» استعاره از اشک و درد دل است.
همچنين، تکرار واج «م» در «ميگونت»، «مي لعلي که ميخورم» واج آرايي ايجاد کرده است.
- استعاره: «خون» به معناي اشک و درد دل
- کنايه: «مي لعل» به معناي باده ي سرخ رنگ
- مجاز: «لعل تو» و «چشم مست ميگون» به ترتيب به لب و چشم معشوق
- واج آرايي: تکرار واج «م»
بنابراين، گزينه ي صحيح 1 (تشبيه ـ استعاره ـ واج آرايي ـ کنايه) است.
