آرايه هاي ادبي در شعر
در شعر مورد نظر، آرايه هاي ادبي مختلفي به کار رفته است. نخست، "خنده ات که رها مي شود" کنايه از شادي و نشاط است که به صورت مجازي و با استفاده از واژه "رها شدن" به تصوير کشيده شده است. "پرواز کنان در آسمان مرا مي جويد" تشبيه خنده به پرنده اي است که در حال پرواز است و بيانگر سبکي و آزادگي آن است.
همچنين، "تمامي درهاي زندگي را به رويم مي گشايد" مبالغه اي است که نشان مي دهد خنده تا چه حد مي تواند بر زندگي تأثير مثبت بگذارد و درها را به روي فرصت ها بگشايد.
- کنايه: در عبارت "خنده ات که رها مي شود"
- تشبيه: در عبارت "پرواز کنان در آسمان مرا مي جويد"
- مبالغه: در عبارت "تمامي درهاي زندگي را به رويم مي گشايد"
اين آرايه ها به شعر زيبايي و تأثيرگذاري خاصي بخشيده اند.
