صفت بیانی و صفت بیانی مطلق
صفت بیانی به صفتی گفته می‌شود که حالت یا ویژگی خاصی از اسم را بیان می‌کند. مانند: کتابِ جالب، مردِ شجاع.
صفت بیانی مطلق نیز نوعی صفت بیانی است که بر حداکثر یا حداقل ویژگی چیزی دلالت دارد. به عبارت دیگر، صفت بیانی مطلق، صفتی است که همراه با کلماتی مانند "بسیار"، "خیلی"، "کاملا" و ... به کار می‌رود تا مفهوم شدت یا ضعف آن را برساند.
تفاوت اصلی بین صفت بیانی و صفت بیانی مطلق در این است که صفت بیانی مطلق، بر شدت یا حداکثر بودن ویژگی دلالت دارد، در حالی که صفت بیانی به تنهایی این مفهوم را نمی‌رساند.
مثال:
- صفت بیانی: کتاب جالب
- صفت بیانی مطلق: کتاب بسیار جالب
در مثال بالا، "جالب" یک صفت بیانی است، در حالی که "بسیار جالب" یک صفت بیانی مطلق است که نشان‌دهنده شدت ویژگی "جالب بودن" است.
