تفاوت کنایه و مبالغه در زبان فارسی
کنایه و مبالغه دو آرایه ادبی هستند که در زبان فارسی به کار می‌روند. کنایه به کاری گفته می‌شود که در آن یک عبارت یا جمله به گونه‌ای به کار می‌رود که معنای ظاهری آن با معنای واقعی آن متفاوت است. در حالی که مبالغه به معنای بزرگ‌نمایی یا اغراق در بیان یک موضوع است.
در عبارت «این قدر ایستادم که علف زیر پایم سبز شد» ما با یک کنایه روبرو هستیم. زیرا این عبارت به معنای واقعی خود نیست و منظور این است که شخص مدت زیادی ایستاده است. این عبارت به وضوح نشان‌دهنده یک کنایه است؛ زیرا غیرممکن است که در مدت کوتاهی علف زیر پای کسی سبز شود.
کنایه در این جا به کار رفته است تا مفهوم «مدت زمان طولانی» را برساند. در حالی که اگر مبالغه بود، صرفا بزرگ‌نمایی در یک ویژگی یا صفت خاص را نشان می‌داد.
تحلیل: عبارت مورد نظر یک کنایه است و مبالغه نیست. زیرا مبالغه معمولا در وصف یک صفت یا ویژگی خاص است؛ مانند «تا فلان حد خسته شدم» که ممکن است با اغراق همراه باشد. اما در اینجا، عبارت به یک وضعیت یا شرایط خاص اشاره دارد که معنای کنایی دارد.
یادآوری ایمنی: توجه داشته باشید که استفاده از آرایه‌های ادبی می‌تواند در درک درست متن‌ها مؤثر باشد.
