مبالغه و کنایه دو آرایه ادبی هستند که در زبان فارسی به کار میروند.
مبالغه به معنای اغراق کردن در وصف چیزی یا کسی است. یعنی چیزی را بیشتر یا کمتر از آنچه که هست توصیف کردن.
- مثال: «دستش به آسمان میخورد» یعنی بسیار بلند است.
کنایه به معنای اشاره کردن به چیزی یا کسی بدون اینکه مستقیماً نام آن را ببریم. کنایهها اغلب برای بیان یک مفهوم یا ویژگی به صورت غیرمستقیم به کار میروند.
- مثال: «آب در هاون کوبیدن» کنایه از انجام کار بیهوده است.
هر دو این آرایهها به زبان ما زیبایی و عمق بیشتری میدهند.