تحلیل آرایه‌های ادبی در شعر فارسی هفتم
در بیت «به دانش گرای به دوش بلد چو خواهی که از بد نیابی گزند. و گر برکنم دل از تو و بردارم از تو مهر آن مهر بر که افکنم ، آن دل کجا برم؟» آرایه‌های ادبی مختلفی به کار رفته است.
- تشبیه: در عبارت «به دانش گرای به دوش بلد» دانش به دوش بلد تشبیه شده است.
- کنایه: «به دوش بلد گرای» کنایه از همراه داشتن دانش و راهنمایی است.
- تضاد: در بیت «برکنم دل از تو» و «بردارم از تو مهر» تضاد بین برداشتن و گذاشتن دیده می‌شود.
- جناس: بین «مهر» به معنی محبت و «مهر» به معنی ماه (در برخی تفاسیر) جناس وجود دارد.
این آرایه‌ها به غنای شعر و زیبایی آن کمک کرده‌اند.
