نقش کلمه آيينه در شعر
در بيت "به چشم بصيرت به خود، در نگر تو را تا در آيينه، زنگار نيست" کلمه "آيينه" به عنوان مفعول و جزء دوم عبارت "در آيينه" به کار رفته است. در این عبارت، "آيينه" مکان و وسیله‌ای برای دیدن خود معرفی شده است.
استفاده از آيينه در این شعر نمادی از خودشناسی و درک حقیقت وجودی فرد است. شاعر با استفاده از این استعاره، مخاطب را به درون‌نگری و خودارزیابی دعوت می‌کند.
تحلیل نقش دستوری:
- "آيينه" اسم است و در عبارت "در آيينه" مجرور واقع شده است.
- حرف اضافه "در" نشان‌دهنده رابطه مکان یا وسیله است.
این ترکیب به معنای استفاده از آيينه به عنوان وسیله‌ای برای شناخت خود و ارزیابی درونی است.
