جزوه علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | استاد حسین عمیدی

به آزادگی پیش رو چون بمردی/ به مخبر پسندیده همچون به منظر

بسی رنج بردم در این سال سی/ عجم زنده کردم بدین پارسی

ور از جهل غایب شدم روز چند/ کنون کامدم در به رویم مبند

سعادت به بخشایش داور است/ نه در چنگ و بازوی زورآور است

نَ/ظَ/را/ ور/دَ/مُ/ بر/دم/ کِ/ وُ/جو/دی/ بِ/ تُ/ ما/ند/هَ/مِ/ اس/من/دُ/ تُ/ جس/می/هَ/مِ/ جس/من/دُ/ تُ/ رو/حی

نَ/ظَر/ آ/ور/دَ/مُ/بر/دم/ کِ/ وُ/جو/دی/ بِ/ تُ/ ما/ند/هَ/مِ/ اس/من/دُ/ تُ/ جس/می/هَ/مِ/ جس/من/دُ/ تُ/ رو/حی

نَ/ظَ/را/ ور/دَ/مُ/ بر/دم/ کِ/ وُ/جو/دی/ بِ/ تو/ ما/ند/هَ/مِ/ اس/من/دُ/ تو/ جس/می/هَ/مِ/ جس/من/دُ/ تو/ رو/حی

نَ/ظَ/را/ ور/دَمُ/ بر/دم/ کِ/ وُ/جو/دی/ بِ/ تُ/ ما/ند/هَ/مِ/ اس/من/دُ/ تُ/ جس/می/هـَ/مه/ جس/من/دُ/ تُ/ رو/حی

نظر آوردم و بردم که وجودی به تو ماند/ همه اسمند و تو جسمی، همه جسمند و تو روحی

تو حکیمی تو عظیمی تو کریمی تو رحیمی/ تو نماینده فضلی تو سزاوار ثنایی

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفا دارم تو را/ ور قصد آزارم کنی هرگز نیازارم تو را

همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم/ همه توحید تو گویم که به توحید سزایی

ای به ازل بوده و نابوده ما/ وی به ابد زنده و فرسوده ما

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را/ ور قصد آزارم کنی هرگز نیازارم تو را

دانه دل کاشته‌‌ای زیر چنین آب و گلی/ تا که بهارت نرسد او شجری می‌‌نشود

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی/ نروم جز به همان ره که توام راه نمایی

دو

سه

چهار

یک