جزوه فارسی 2 - درس دهم : بانگ جَرَس | استاد روشنک گلدوست

باری است سر بر دوش من خواهم فکندن بار من /باری چو باری می کشم بر دوش هم بار شما

داد تو را داد تا که داد دهی تو  /گر ندهی داد، داد از تو کند داد

دادگر آسمان که داد بشر داد /  داد که تا خاکیان، رَهند ز بیداد

بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ / در معرضی که تخت سلیمان رود به باد

وقت است تا برگ سفر بر باره بندیم / دل بر عبور از سدّ خار و خاره بندیم
 

تنگ است ما را خانه تنگ است ای برادر / بر جای ما بیگانه ننگ است ای برادر
 

باید به مژگان رُفت گرد از طور سینین / باید به سینه رفت زین‌جا تا فلسطین
 

 آنجا که هر سو صد شهید خفته دارد/  آنجا که هر کو غمی بنهفته دارد

ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است / به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را (متمم)
 

ندای عشق تو دیشب در اندرون دادند / فضای سینه حافظ هنوز پر ز صداست (مضاف الیه)
 

عشق آن لولی سرمست خریدار من است / طبله عطر گل و زلف عبیرآمیزش (نهاد)
 

خونم بریخت وز غم عشقم خلاص داد / منت پذیر غمزه خنجرگذارمت (متمم) 
 

 پنج        

چهار          

سه                

 یک

تهمتن گز اندر کمان راند زود / بدان¬سان که سیمرغ فرموده بود (حماسی)

ای سلیمان در میان زاغ و باز / لطف حق شو، با همه مرغان بساز (تعلیمی)

برارم ز بن بیخ بیداد را / به گردون زنم پایۀ داد را (انقلاب اسلامی)

نه تلخ است صبری که بر یاد اوست/ که تلخی شکر باشد از دست دوست (غنایی)