آزمون آنلاین دین و زندگی 1 (رشته انسانی) - درس دهم : اعتماد بر او | آزمون شماره 9635

«فَهُوَ حَسبُهُ» - به خدا پناه می‌آورند روی به درگاه او دارند.

«وَ هُوَ خَیرٌ لَکُم» - به خدا پناه می‌آورند و روی به درگاه او دارند.

«فَهُوَ حَسبُهُ» - بیشتر به خدا عشق می‌ورزند و با او انس می‌گیرند.

«وَ هُوَ خَیرٌ لَکُم» - بیشتر به خدا عشق می‌ورزند و با او انس می‌گیرند. 

سررشتة کارها را به خدا می‌سپارند _ به آرمان‌های بزرگ می‌اندیشند.

سررشتة کارها را به خدا می‌سپارند _ به درگاه خداوند پناه می‌برند.

یاد خدا آن‌ها را آرام می‌کند _ به آرمان‌های بزرگ می‌اندیشند.

یاد خدا آن‌ها را آرام می‌کند _ به درگاه خداوند پناه می‌برند.

«ان ارادنی الله بضرّ هل هن کاشفاتُ ضرّه»

«و شاورهم فی الأمر فاذا عزمت فتوکّل علی الله»

 «فبما رحمة من الله لنت لهم و لو كنت فظاً غليظ القلب»

«و توکّل علی الحیّ الذی لایموت و سبّح بحمده و کفی به بذنوب عباده خبیراً»

انسان متوکل در کارهای خویش بر خدا توکل می‌کند و ابتدا همة کارهایش را به او می‌سپارد.

توکل در جایی درست است که انسان مسئولیت و وظیفة خود را به خوبی انجام دهد، یعنی فکر و اندیشة خود را به‌کار گیرد.

ابزار و اسباب بنابر علم الهی برای انسان مهیا شده است و بی‌توجهی به آن، بی‌توجهی به علم الهی است.

انسان باید در قلب خود بر خدا توکل کند و واقعاً او را تکیه‌گاه خود ببیند.

عزم و اراده او را تقویت می‌کند _ «إنَّ اللهَ بَالغُ أمرِهِ»

عزم و اراده او را تقویت می‌کند _ «أ لَیسَ اللهُ بِکَافٍ عَبدَهُ»

انجام وظیفه و نتیجه آن را به خدا می‌سپارد _ «إنَّ اللهَ بَالغُ أمرِهِ»

انجام وظیفه و نتیجه آن را به خدا می‌سپارد _ «أ لَیسَ اللهُ بِکَافٍ عَبدَهُ»