آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هفتم: سبک و سبک‌شناسی (سبک خراسانی) | آزمون شماره 14375

چون دل و جان سَنایی طَبع فَرخ ‌زاد را
چُن دِلُ جانِ سَنایی طَبعِ فَرُخ‌زاد را

باز بر عشاق صوفی طبع صافی جان‌گمار
باز بَر عُشاقِ صوفی طَبعِ صافی جان گُمار

سر برآوردند مشتی گوشه گشته چون کمان
سر بَراوَردَند مُشتی گوشِ گَشتِ چُن کَمان

بوسه مگر دادمی من کف پای تو را
بوسه مَگَر دادمَی مَن کفِ پایِ تُ را

خاک را چون ناف آهو مشک زاید بی‌قیاس / بید را چون پرّ طوطی برگ روید بی‌شمار

ای که اندر ملک گفتی می‌نهم قانون عدل / ظلم کردی ای اشاراتت همه بیرون عدل

هر کجا خیمه است خفته عاشقی با دوست مست / هر کجا سبزه است، شادان یاری از دیدار یار

به مجلس اندر کان بت مرا شراب دهد / به من نشاط و به بدخواه من عذاب دهد

یاد باد آن شب کان شمسه خوبان طراز / به طرب داشت مرا تا به گِه بانگ نماز (قلمرو فکری: وجود روح حماسی)

افعال تو نیکوست به هر حال چو دولت / خلق تو ستوده است به هر جای چو ایمان (قلمرو ادبی: تشبیه حسی)

فریدون که بودش پدر آبتین / شده تنگ بر آبتین بر زمین (قلمرو ادبی: دو نشانه برای یک متمم)

چو سوفارش آمد به پهنای گوش / ز شاخ گوزنان برآمد خروش (قلمرو زبانی: کهنه و مهجور بودن برخی واژه‌ها)

روح حماسه بر ادبیات این دوره حاکم است. (ویژگی ادبی سبک خراسانی)

کهنه و مهجور بودن برخی واژگان در مقایسه با دوره‌های بعدی (ویژگی زبانی سبک عراقی)

به کارگیری ردیف‌های فعلی و اسمی دشوار در شعر (ویژگی ادبی سبک عراقی)

رواج مفاخره، شکایت و انتقاد اجتماعی (ویژگی فکری سبک خراسانی)