آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هفتم: سبک و سبک‌شناسی (سبک خراسانی) | آزمون شماره 488

امیرمنصور مردی با فرّ و خوشکام بود و روزگار آرزو کرد تا او را نیز یادگاری بود اندر این جهان، پس نژاد بزرگ داشت به گوهر و از تخم اسپهبدان ایران بود. دستور خویش ابومنصور المعمّری را بفرمود تا خداوندان کتب را از دهقانان و فرزانگان و جهان‌دیدگان از شهرها بیاورد.

اول ایدون گوید در این نامه کی تا جهان بود مردم گرد دانش گشته‌اند و سخن را بزرگ داشته و نیکوترین یادگاری سخن دانسته‌اند، چه اندر این جهان مردم به دانش بزرگوارتر و مایه‌دارتر، و چون مردم بدانست که از وی چیزی نماند پایدار، بدان کوشد تا نام او بماند و نشان او گسسته نشود.

ای فرزند در همه کارها میانه‌رو باش که پیامبر ما فرمود: «بهترین کارها، میانه‌روی است»، و در سخن گفتن و اظهار سخن، ملایمت و درنگ و بردباری پیشه کن.

پس دیگر شب موبد موبدان به خواب دید که گروهی اشتران بختی بودندی بسیار، و گروهی اشتران عرب بیامدندی و با این اشتران بختی جنگ کردندی و این بختیان را به هزیمت کردندی و از دجله بگذرانیدندی.

گل بخندید و باغ شد پدرام / ای خوشا این جهان، بدین هنگام (غلبه روح شادی و خوش‌باشی)

سکوت معنویان را بیا و کار بساز / لباس مدعیان را بسوز و دور انداز (ورود اصطلاحات عرفانی)

مهتری گر به کام شیر در است / شو خطر کن ز کام شیر بجوی (استفاده از دو نشانه برای یک متمم)

اگر تیغ بودی کنون پیش من / سرش کندمی چون ترنجی ز تن (حاکمیت روح حماسی)

 کوتاهی جملات

ایجاز و اختصار در لفظ و معنا

بهره‌گیری بیشتر از لغات عربی

تکرار فعل یا اسم به حکم ضرورت معنی