آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 17105

مگر که بر رخ من داغ عشق میبینی/ میان داغ نبشته که نحن نزّلنا

الست عشق رسید و هر آن که گفت بلی/ گواه گفت بلی هست صدهزار بلا

خرد نداند و حیران شود ز مذهب عشق/ اگرچه واقف باشد ز جمله مذهبها

شاخ عشق اندر ازل دان بیخ عشق اندر ابد/این شجر را تکیه بر عرش و ثری و ساق نیست

دل آسوده‌ای داری مپرس از صبر و آرامم / نگین را در فلاخن می‌نهد بی‌تابی نامم

مرا از سینه صافی کین کس در دل نمی‌ماند / که طوطی می‌شود زنگار در آیینه پاکم

چنین ز شرم که گردید سرنگون جامم / که از نگین چو نم از جبهه می‌چکد نامم

در آغاز محبت دست و پا گم کرده‌ام صائب / نمی‌دانم کجا خواهد کشید آخر سرانجامم

نور گیتی‌‌فروز چشمه هور (خورشید) / زشت باشد به چشم موشک کور (اهمیّت نوع نگاه)

چو یک‌بار گفتی مگو باز پس / که حلوا چو یک‌بار خوردند بس (نکوهش تکرار سخن)

نیاید نکوکار از بَدرگان / محال است دوزندگی از سگان (بی‌اثر بودن تربیت)

نپندارم ار بنده دم درکشد / خدایش به روزی قلم درکشد (نپذیرفتن منّت دیگران)

استفاده از جمله‌های ساده و کوتاه

کاربرد آرایه‌های تضاد و جناس

کاربرد واژگان کهن فارسی

استفاده از نوع ادبی حماسی

«را» در بیت سوم، در معنای حرف اضافه به کار رفته است.

بیت سوم، دو جمله است.

در بیت آخر، آرایۀ کنایه وجود دارد.

«ماه و ناهید و مهر» آرایۀ مجاز دارند. (مجاز از همۀ افلاک)