آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 17419

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم/ لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی

فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست/ کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی

عاشقان را بر سر خود حکم نیست/ هرچه فرمان تو باشد، آن کنند

چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم گردد/ من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک

دل آسوده‌ای داری مپرس از صبر و آرامم / نگین را در فلاخن می‌نهد بی‌تابی نامم

مرا از سینه صافی کین کس در دل نمی‌ماند / که طوطی می‌شود زنگار در آیینه پاکم

چنین ز شرم که گردید سرنگون جامم / که از نگین چو نم از جبهه می‌چکد نامم

در آغاز محبت دست و پا گم کرده‌ام صائب / نمی‌دانم کجا خواهد کشید آخر سرانجامم

بخت بلندت یار و چشم بختت بیدار که به صحبت پیری افتادی. (حذف فعل به قرینه)

درختی در این وادی زیارت‌گاه است که مردمان به حاجت خواستن آن‌‌جا روند. (کاربرد حرف اضافه (به) در معنی «برای»)

روزی به غرور جوانی سخت رانده بودم و شبانگاه به پای کریوه‌ای (تپه) سست مانده. (کاربرد فعل سوم شخص در معنای اول شخص)

پرسیدمش چگونه‌ای؟ گفت تا کودکان بیاوردم دگر کودکی نکردم. (آمدن «ب» بر سر فعل ماضی)