آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 17526

در عشق ترک کام کن ترک حبوب و دام کن/ مر سنگ را زر نام کن شکر لقب نه بر جفا

عقل گوید پا منه کاندر فنا جز خار نیست/ عشق گوید عقل را کاندر  تو است آن خارها

گرچه درد عشق او خود راحت جان من است/ خون جانم گر بریزد او بود صد خون‌بها

برو ای غصه دمی زحمت خود کوته کن/ باده عشق بیا زود که جانت بزیا

چون شیخ ما به نیشابور بود، بازرگانی شیخ را عود آورد و شیخ می‌گفت: «تا همسایگان ما را از بوی این نصیبی بود.». (کاربرد «را» به ‌عنوان نشانه مفعول)

شیخ بفرمود تا دو برّه فربه، یکسان بیاوردند چنان که از هم فرق نتوانستی کرد و هر دو به یک شکل بیاراستند. (کاربرد شکل تاریخی فعل)

شب ها در این تضرّع و زاری می نمودم تا یک شب رسول را به خواب دیدم، انگشتری در انگشت راست، نگینی پیروزه در وی. (حذف افعال)

چون آتش بگرفت هر که از بومان بیرون آید، بسوزد و هر که در غار بماند از دود بمیرد. (کاربرد «بسوزد» در معنای «می‌سوزد»)

هر کجا درنگری سبزه بود پیش دو چشم / هر کجا درگذری گل سپری زیر قدم

به شود حلقه به گوش تو که گردن‌بندی / فلک‌افروزتر از عقد ثریا داری

با حسن باغ و فرّ بهار و جمال گل / نیکوست حال ما که نکو باد حال گل

تاک کهن‌سال بین چه خوش جوان آمده / خوشه انگور وی وقت روان آمده