آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس دهم: زبان و ادبیات فارسی در سده‌های پنجم و ششم و ویژگی‌های سبکی آن | آزمون شماره 7139

سنایی _ انوری _ ششم                            

  انوری _ نظامی _ ششم

انوری _ سنایی _ هفتم     

نظامی _ سنایی _ هفتم

این همه عکس مِی و نقش نگارین که نمود/ یک فروغ رخ ساقی است که در جام افتاد (ورود اصطلاحات عرفانی در شعر)

مِی خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب/ چون نیک بنگری همه تزویر می‌کنند (رواج هجو در شعر)

پیش از این کاین سقف سبز و طاق مینا برکشند/ منظر چشم مرا ابروی جانان طاق بود (فاصله گرفتن از عشق زمینی)

بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی/ خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی (وجود پند و اندرز در شعر)

تا حدود نیمه دوم قرن پنجم و آغاز قرن ششم، شعر پارسی هم‌چنان تحت تأثیر سبک دوره سامانی و غزنوی است.

موضوع قابل توجه در شعر نیمه دوم قرن ششم، علاقه‌مندی شاعران به سرودن غزل‌های لطیف و زیباست. ناصرخسرو و هم‌سبکان او در آوردن مضامین دقیق در غزل بسیار کوشیدند.

در نیمه دوم قرن ششم، حوزه ادبی فارس و نواحی مرکزی (عراق عجم) در شکل‌گیری شیوه خاصّی از شعر فارسی مؤثر بود و شاعران و نویسندگان مشهوری در اصفهان، همدان، ری و … ظهور کردند.

شعر سده پنجم و ششم از نظر سبک گویندگی و موضوع، تنوع یافت و در شاخه‌ها و رشته‌هایی هم‌چون مدح، هجو، طنز، وعظ و حکمت، داستان‌نویسی، تغزّل و حماسه به کار گرفته شد.