آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 22442

ای دریغا، ای دریغا، ای دریغ/ کآنچنان ماهی نهان شد زیر میغ

شب است و شاهد و شمع و شراب و شیرینی/ غنیمت است چنین شب که دوستان بینی

دل اگر خداشناسی، همه در رخ علی بین/ به علی شناختم من با خدا قسم خدا را

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن/ با مردم بی‌‌درد، ندانی که چه دردی است

از جرعه تو خاک زمین درّ و لعل یافت / بیچاره ما که پیش تو از خاک کمتریم

شاه گفتش ای سرافکنده به عشق/ چون تواند بود کس زنده به عشق

خوش است خلوت اگر یار یار من باشد/ نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد

روی جانان طلبی آینه را قابل ساز / ورنه هرگز گل و نسرین ندمد ز آهن و روی

چه مهره باخت ندانم سپهر دشمن‌خوی/ که دور کرد به دستان ز دوستان ما را (جناس، تلمیح)

چون توانم شد از اینجا که غمش موی‌کشان/ دلم آورد و به زنجیر فروبست اینجا (تشخیص، کنایه)

دل مسکین مرا نیست در اینجا قدری/ زانک صد دل چو دل خستۀ من هست اینجا (واج‌آرایی، واژه‌آرایی)

روی از تو نپیچم وگر از شست تو آید/ همچون مژه در دیده کشم تیغ بلا را (تشبیه، کنایه)

غریب نیست که بیگانه گردد از همه عالم            هر آن غریب که در شهر آشنای تو باشد

بر کن ز بن این بنا که باید                                               از ریشه بنای ظلم برکند

دل گفت وصالش به دعا باز توان یافت       عمری است که عمرم همه در کار دعا رفت

غزال اگر به کمند اوفتد عجب نبود                      عجب فتادن مرد است در کمند غزال