آزمون آنلاین فارسی 1 - درس دوم: از آموختن، ننگ مدار | آزمون شماره 16397

باده خور غم خور و پند مقلّد مینوش/اعتبار سخن عام چه خواهد بودن 

چو مستم کرده ای مسطور منشین/چو نوشم داده ای زهرم منوشان 

شود غزالۀ خورشید صیدلاغرمن/ گر آهویی چو تو یکدم شکار من باشی 

گرچه راهیست پر از بیم ز ما بر دوست/رفتن آسان بود از واقف منزل باشی 

صبح رخسار تو را خط شام نتوانست کرد / شعله سرکش بود دود آرام نتوانست کرد

گرچه شد دامان مجنون خوابگاه وحشیان / لیلی صحرا نشین را رام نتوانست کرد

زود دل را می زند،چون باده لب شیرین فتاد / بوسه کار تلخی دشنام نتوانست کرد 

بس که دل ها را غم آغاز پُر تشویش داشت / هیچ کس اندیشۀ انجام نتوانست کرد 

سماع انس که دیوانگان از آن مستند/به سمع مردم هشیار در نمی‌گنجد

میاسای ز آموختن یک زمان/به دانش میفکن دل اندر گمان

من بعد حکایت نکنم تلخی هجران/کان میوه که از صبر برآمد شکری بود

صوفی بیا که کعبه مقصود در دل است/ حاجی به هرزه راه بیابان گرفته است