آزمون آنلاین فارسی 1 - درس دوم: از آموختن، ننگ مدار | آزمون شماره 16412

الف - د - ج

ب - د - ج

الف - ج - د

ب - ج - د

گرچه دانم که به جایی نبرد راه قریب/من به بوی سر آن زلف پریشان بروم 

سه بوسه کز دو لبت کرده ای وظیفه من/ اگر ادا نکنی غرض دار من باشی 

دلم خزانۀ اسرار بود و دست غزا /درش بست و کلیدش به دلستانی داد 

قَدَر سازِ وجود دهر می ساخت/ که بر عرش تو شد اقبال مقرون 

و آن‌چه می‌گویم نه از برای آن می‌گویم تا بر رأی ملک در حادثه خویش خطایی ثابت کنم یا عیبی به جانب او منسوب گردانم، اما حسد جاهلان در حق ارباب هنر و کفایت رسمی معلوف و عادتی مستمر است.

چنان که ملاطفت کرد و پرسیدش از کجایی و چه نامی و صنعتی دانی، در قعر بهر مودّت چنان غریق بود که مجال نفس زدن نداشت.

این اندیشه بر او غالب شد تا آن‌جا که حماقت طبع و سخاوت رای اوست، فرصتی دیگر می‌جوید که صریح گفتن از ادب بندگی دور افتد و الّا اظهار کردنی.

صواب آن است که هر دو تن حق طلبید که صاحب حق را مظفّر باید شمرد، اگرچه حکم به خلاف هوای او نفاذ یابد و طالب باطل را مخزول پنداشت.