آزمون آنلاین فارسی 1 - درس دوم: از آموختن، ننگ مدار | آزمون شماره 16614

سماع انس که دیوانگان از آن مستند/به سمع مردم هشیار در نمی‌گنجد

میاسای ز آموختن یک زمان/به دانش میفکن دل اندر گمان

من بعد حکایت نکنم تلخی هجران/کان میوه که از صبر برآمد شکری بود

صوفی بیا که کعبه مقصود در دل است/ حاجی به هرزه راه بیابان گرفته است

حال دنیاوی ما نیک شده بود و هر یک لباسی بپوشیدیم. (صفت)

از رحمت کردگار ناامید نباید شد که او رحیم است.(مضاف الیه)

به گوشه‌ای باز شدیم و به تعجّب در کار دنیا می‌نگریستیم (متمّم)

مردی اهل و فاضل و متواضع دیدم و متدین.(مسند)

ناامید از روشنی ای دل، به تاریکی مباش

از شب بخت سیاهم، صبح امّیدی نزاد

بیابی از پس هر رنج، گنج جان‌پرور

پس از تیرگی، روشنی گیرد آب

بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم/ فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم 
 

هرکه را اندر عمل اخلاص نیست/ در جهان از بندگان خاص نیست 
 

چشم کوته‌نظران بر ورق صورت خوبان/ خط همی‌ بیند و عارف قلم صنع خدا را 
 

تهمتن بر آشفت و با توس گفت/ که رهام را جام باده است جفت