آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفدهم : خاموشی دریا | آزمون شماره 2370

به گریه گفتمش آیا گذر کنی بر من؟ / به خنده گفت اگر خاك راه من باشی

من از دو نرگسِ مست تو چشم آن دارم / که آگه از نگهِ گاه گاه من باشی

از آن به چشم خود اي اشک مسکنت دادم / که در بیان محبّت گواهِ من باشی

کمان نهم به کمان فلک ز نیروي عشق / تو گر نشانۀ تیر نگاه من باشی

چون نیست هیچ‌کس به فریاد من رسد / خود رقص می‌کنم چو سپندار نوای خویش

گل آن‌چنان فریفته‌ی حسن خود شده است / کز شبنم است آینه دائم برابرش

تمیز نیک و بد روزگار کار تو نیست / چو چشم آینه، در خوب و زشت حیران باش

ز خار زار تعلّق، کشیده دامن باش / به هر چه می‌کشدت دل، از آن گریزان باش

بیا که وقت بهار است تا من و تو به هم / به دیگران بگذاریم باغ و صحرا را
 

گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی / روا بود که ملامت کنی زلیخا را
 

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول/ وآخر بسوخت جانم در کسب این فضایل
 

در این روش که تویی بر هزار چون سعدی / جفا و جور توانی ولی مکن یارا
 

حملۀ حیدری: سرودۀ باذل مشهدی، حماسۀ ملّی

بوستان، سرودۀ سعدی، مثنوی تعلیمی

زندان موصل: نوشتۀ کامور بخشایش، خاطرات اصغر رباط جزی

مرصادالعباد: نوشتۀ نجم‌الدّین رازی، ادبیات عرفانی