آزمون آنلاین فارسی 2 - درس شانزدهم : قصّه ی عینکم | آزمون شماره 3594

دل من بستۀ زنجیر سر زلف تو شد / با گرفتار خود اي سست‌وفا سخت مکوش

پاسخ تلخ تو و خندة شیرین با هم/ نوش در نیش نهان گشته و نیش اندر نوش

دوش سیلاب غمم تا به سر زانو بود / امشب اي دوست چه تدبیر که بگذشت ز دوش

داد عشّاق بده، وقت خود از دست مده/ وقت آن است که گیري سخن ما در گوش

تأمّل و مکث، نشئهء خوب، طاق ضربی

وزر و وبال، سیب زنخدان، تضرّع و التماس

کراهیت و ناپسندی، صعب و سخت، مکار و دغل

بیت الحزن و ماتمکده، سباحت و زیبایی، مأوا و سرپناه

کار

کوشش

رستم

اسفندیار

دودل ماندن: مضطرب شدن/ شکم را صابون زدن: به خود وعده دادن/ مادر مرده: عزادار

سماق مکیدن: انتظار بیهوده و بی‌حاصل کشیدن/ بی‌دست و پا: بی‌عرضه و ناتوان/ برو برگرد نداشتن: قطعی و حتمی بودن

دست و پا کردن: مهیا کردن/ سر به مهر بودن: سر بسته و مهر و موم شده/ چند مرده حلاجی: چقد عرضه و توان داری

سرخ و سیاه شدن: خجالت کشیدن/ قید چیزی را زدن: از آن چیزی از صرف نظر کردن/ سر دماغ آمدن: با نشاط شدن