آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 7531

مژده نو بشنید از گل و دست افشان شد 

شب سردشان دیده نابرده خواب 

دگر بودن آنجا مصالح ندید

بسی بر سرش داد و بر دیده بوس

سرم به دنیی و عقبی فرو نمیآید / تبارک‌الله از این فتنهها که در سرِ ماست 

ای دوست شکر بهتر یا آنکه شکر سازد/ خوبی قمر بهتر یا آنکه قمر سازد

نرفتم به محرومی از هیچ کوی / چرا از درِ حق شوم زردروی 

از آن مرد دانا دهان دوخته است / که بیند که شمع از زبان، سوخته است 

دلها اگرچه صاف ولی از هراس سنگ / آیینه بود و میل تماشاشدن نداشت (یک)

بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک / بگفت آنگه که باشم خفته در خاک (دو)

از مکافات عمل غافل مشو / گندم از گندم بروید جو ز جو (یک)

قمری ریخته بالم به پناه که روم؟ / تا به کی سرکشی ای سرو خرامان از من؟ (یک)

عاقل چو خلاف اندر میان آید، بجهد و چون صلح ببیند لنگر بنهد.

ای پای به گل فرو شده، ای خستۀ تیر بلا، همه ما را خوانید؛ گرد درِ ما گردید.

مسکین برهنه به سرما همی‌رفت. سگان در قفای وی افتادند. 

سخن او بر سر زبانها افتاد.

کنایه / تشبیه / استعاره مصرحه / جناس

کنایه / تشبیه / استعاره مکنیه / تناسب 

مجاز / استعاره مکنیه / کنایه / جناس 

استعاره / تضاد / جناس / تناسب