آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 8097

بینوایان

برگ سبز

نیرنگ جهان 

یاد کن 

فاش شد این عشق تو بی‌قصد ما / بند بدرید ز دل جست جست 

بازرسیدیم ز میخانه مست / باز رهیدیم ز بالا و پست 

کشیده بهر تو زخم زبانها / شنیده طعنههای همچو آتش 

اینجا کسی است پنهان خود را مگیر تنها / بس تیز گوش دارد مگشا به بد زبان را

سرم به دنیی و عقبی فرو نمیآید / تبارک‌الله از این فتنهها که در سرِ ماست 

ای دوست شکر بهتر یا آنکه شکر سازد/ خوبی قمر بهتر یا آنکه قمر سازد

نرفتم به محرومی از هیچ کوی / چرا از درِ حق شوم زردروی 

از آن مرد دانا دهان دوخته است / که بیند که شمع از زبان، سوخته است 

استعاره و کنایه

تلمیح و کنایه

مجاز و حسن تعلیل

اسلوب معادله و استعاره 

دلها اگرچه صاف ولی از هراس سنگ / آیینه بود و میل تماشاشدن نداشت (یک)

بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک / بگفت آنگه که باشم خفته در خاک (دو)

از مکافات عمل غافل مشو / گندم از گندم بروید جو ز جو (یک)

قمری ریخته بالم به پناه که روم؟ / تا به کی سرکشی ای سرو خرامان از من؟ (یک)