آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هفتم : تاریخ ادبیات فارسی در قرن های 10 و 11 | آزمون شماره 346

باز است چشم خلق به قدر گدا ز خویش/ پاشیده‌اند بر رخ محفل ‌گلاب شمع

صنعت جرأت عبرت‌نگهان هوش‌‌رباست/ حلقه چشمی است‌ که بر نوک سنان دارد شمع

زعفران‌زار طرب سیر رخ کاهی ماست/ نوبهار دگر از رنگ خزان دارد شمع

روز و شب خوابم نمی‌آید به چشم غم‌پرست/ بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع

به چاک جیب سحر فکر بخیه بر باد است / گسسته‌اند چو شبنم ز هم رفوی‌ تو را

فکر شنبه تلخ دارد جمعه را بر کودکان / من چه‌سان غافل به پیری از غم فردا شوم

 گل در این گلشن ز بس آسیب دارد در کمین / بال بلبل را خیال دست گلچین می‌کند

محروم اگر شدم ز سر کوی او چه شد / از گلشن زمانه که بوی وفا شنید

در قرن یازدهم، شاعران سروده‌های خود را بیشتر با مضامین پند و اندرز همراه می‌کردند هم‌چنین تلاش می‌کردند موضوعات و مضامین تازه را با زبانی کهن همراه کنند.

بهزاد در دوره شاه اسماعیل و رضا عباسی در دوره شاه عباس از مفاخر هنر هستند.

در قرن دهم شاعران ایرانی به دو دلیل به هند روی آوردند: بی‌مهری شاهان صفوی به شاعران و شاعرنوازی و ادب‌گرایی سلاطین هند.

مکتب وقوع نتیجه چاره‌اندیشی شاعران برای تغییر سبک و رهایی از گرفتاری تقلید بود.