آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هفتم : تاریخ ادبیات فارسی در قرن های 10 و 11 | آزمون شماره 7767

شعر معناگراست نه صورتگرا؛ شاعران به معنی بیشتر توجه دارند تا به زبان.

شاعران برای مضمون‌سازی از هر پدیده در عالم طبیعت یا هر موضوعی در قلمرو ذهن استفاده می‌کنند.

استفاده از ردیف های طولانی و خوش آهنگ در شعر این دوره رایج است.

شاعران معمولاً مطالب فلسفی، عرفانی و غنایی را به شیوهٔ گذشتگان بازگو می‌کنند.

در ابداع معانی و خیال‌های رنگین مشهور است.

استفاده از ضرب‌المثل‌ها و الفاظ محاوره

تک‌بیت‌های غزلش شاهکارهایی از ذوق و اندیشه‌اند.

مضامین ابداعی فراوانی در شعرش به کار برده است.

بابافغانی شیرازی از شعرای مکتب وقوع در این دوره است.

از منظر شاعران این عصر، قالب غزل برای پرداختن به مسائل اجتماعی و سیاسی مناسب نبود.

در این دوران به جز اصفهان، مناطقی چون خراسان و آذربایجان نیز به کانون‌های مهم فرهنگی و هنری تبدیل شدند.

آشنایی با تفکرات هندوان کم و بیش در تغییر سبک شعر فارسی دخیل بود.

درین ره محتشم گر نقد قلبی رفته از دستم / زر نوسکه کامل عیاری کرده‌ام پیدا

نصیحت این همه در پرده، با آن طور خودرایی / مگر وحشی نمی‌داند، زبان رمز و ایما را

ور از تنهایی سلمان و حال او خبر پرسد / بگو بی‌جان و بی‌جانان چه باشد حال تنها را

با اشک فرو ریخت ستم‌های تو وحشی / پاشید نمک، جان خراشیده ما را

صد چو وحشی بسته زنجیر عشقت شد ز نو / بعد از این گنجای_ش ما نیست زندان تو را

خواجو نسزد مدح و ثنا هیچ ملک را / الّا ملک‌العرش تبارک و تعالی

چون غرقه شد عراقی یابد حیات باقی / اسرار غیب بیند در عالم شهادت

خاموش محتشم که از این نظم گریه‌خیز / روی زمین به اشک جگرگون کباب شد