آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هفتم : تاریخ ادبیات فارسی در قرن های 10 و 11 | آزمون شماره 48

واقع‌گرا

نمادین

طنز

رسمی

سبک عراقی در نیمۀ دوم این قرن به اوج خود رسیده بود.

 فرهنگ ایرانی در این دوره از فرهنگ هند همچنان تأثیر می‌پذیرفت و تبریز، مادر شهر فرهنگی بود.

زبان فارسی در هندوستان همه‌گیر و رسمی شد و تا زمان حاکمیت استعمار انگلیس زبان رسمی آن دیار بود.

 مراکزی چون خراسان، آذربایجان و نواحی مرکزی ایران به کانون‌های مهمی برای شاعران و هنرمندان و دانشمندان تبدیل شد.

چو عاشق می‌شدم گفتم که بردم گوهر مقصود / ندانستم که این دریا چه موج خون‌فشان دارد

صبر کن حافظ به سختی روز و شب / عاقبت روزی بیابی کام را

 در این دنیا تک و تنها شدم من / گیاهی در دل صحرا شدم من

 چه عذر بخت خود گویم که آن عیّار شهرآشوب / به تلخی کشت حافظ را و شکّر در دهان دارد

درین ره محتشم گر نقد قلبی رفته از دستم / زر نوسکه کامل عیاری کرده‌ام پیدا

نصیحت این همه در پرده، با آن طور خودرایی / مگر وحشی نمی‌داند، زبان رمز و ایما را

ور از تنهایی سلمان و حال او خبر پرسد / بگو بی‌جان و بی‌جانان چه باشد حال تنها را

با اشک فرو ریخت ستم‌های تو وحشی / پاشید نمک، جان خراشیده ما را

صد چو وحشی بسته زنجیر عشقت شد ز نو / بعد از این گنجای_ش ما نیست زندان تو را

خواجو نسزد مدح و ثنا هیچ ملک را / الّا ملک‌العرش تبارک و تعالی

چون غرقه شد عراقی یابد حیات باقی / اسرار غیب بیند در عالم شهادت

خاموش محتشم که از این نظم گریه‌خیز / روی زمین به اشک جگرگون کباب شد