آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 8407

چاه مذلت - گوهر عشق - چنگال مرگ 

حمله حسد - غرّش باد - خنده جام 

بال باد - دل افلاک - رقص برگ 

پای اوهام - حیثیت مرگ - چشم لاله

چمن باز نو شد به شمشاد و سرو / خرامش درآمد به کبک و تذرو

بتان چین به خدمت سرنهادند / بسان سرو بر پای ایستادند 

سایه‌ی بالای آن سرو از سر من کم مباد / زان‌که بر من رحمتی از عالم بالاست این

کسی که قامت او را به سرو نسبت کرد / مکن قبول که کوته‌نظر نگوید راست

نمک در دیدۀ بی‌خواب میکرد / ز نرگس، لاله را سیراب می‌کرد

اگر فرهاد شد، شیرین بماناد / چه باک از زرد گل، نسرین بماناد 

داوودصفت کوه به صد نغمه بنالد / هرگه که زبور غم سودای تو خوانیم 

دگرباره جهاندار از سر مِهر /  به گلرخ گفت کای سرو سمنچهر 

غنچه

نسرین 

باد

لاله 

چون بگویی بفشانی گهر از حقۀ لعل / چون بخندی بنمایی ز شکر مروارید (۳ استعاره)

در جواب از تنگ شکّر قند ریخت / شکّر از لب‌های شکّرخند ریخت (۳ استعاره)

به خنده ای بت بادام چشم شیرین لب / شکر بریزد از آن پسته دهان که تو راست (۳ استعاره) 

یک سر به پای همت از این دامگاه دیو / چون مرغ برپرید و مقر بر قمر کنید (۳ استعاره)