آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 986

پرده‌دار جاده کی گردد هجوم نقش پا / بخیه نتواند نهان‌کردن دهان زخم را

لاف منعم بشنو و تن زن که آب و رنگ جاه / عالمی را بلبل گل‌های قالی می‌کند

عالمی بی‌ زخم خار از بوی ما آسوده‌اند / در سفال عالم خاکی چو ریحانیم ما

نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید / که کند شِکوه ز هجران لب شیرینی

غلط کردم به پا رفتم از آن سرما ربود از من /  گناه از جانب من بود جرمی نیست سرما را

روزی که شد افراخته، ایوان قصر رفعتش /  بوده زمین مشت گلی کز دست بنّا ریخته

کی بر این کلبۀ وحشت‌زده سر خواهی زد / ای پرستو که پیام‌آور فروردینی

می‌شوند از سردمهری دوستان از هم جدا /  برگ‌ها را می‌کند فصل خزان از هم جدا 

قالب عمده شعر در سبک خراسانی «قصیده» است.

زبان سبک هندی را باید زبانی واقع‌گرا قلمداد کرد؛ زیرا زبان حقیقی مردم آن دوره بوده است.

تلمیح در مضمون‌سازی شعر سبک هندی نقش فعالی دارد.  (البته تلمیحات غریب و نادر نه تلمیحات رایج).

مراد از نثر ساده در دوره هندی، نثر مرسل در آثاری مانند تاریخ بلعمی نیست.