آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 3640

از ابر نوبهار چو باران فرو چکید / چندین هزار لاله ز خارا برون دمید

از تهیدستی است در مغز چنار این پیچ و تاب / چشم ظاهربین ز بی‌دردی کند جوهر حساب 

با دو رویان، یک جهت یک‌رنگ نتواند شدن / پیش عارف خار از گل‌های رعنا بهتر است

درد و داغ عشق دارد از بهشتم بی‌نیاز / در دل دوزخ سر از کوثر برون آورده‌ام

شاعران این دوره معمولاً مطالب فلسفی، عرفانی و غنایی گذشتگان را به شیوۀ خود بازگو می‌کردند /  قالب مسلط در این دوره به ظاهر غزل است

فاصله گرفتن تغزل از تمایلات نفسانی و در نتیجه آسمانی‌شدن عشق /  درون‌گرایی در شعر و توجه به احوال شخصی و مسائل روحی

اجتناب از صراحت بیان و به کار بردن مجاز، کنایه و استعاره و ایهام / به کار گیری اصطلاحات و لغات مردم عامه

جنبه‌های عقلانی بر جنبه‌های احساسی و عاطفی غلبه دارد /  قالب مسلط در این دوره به ظاهر غزل است

شوق، چون پا در رکاب بی‌قراری آورد /  می‌توان با اسب چوب از آتش سوزان گریخت

غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد / که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری

بخیۀ کفشم اگر دندان‌نما شد عیب نیست /  خنده می‌آرد همی بر هرزه‌گردی‌های من 

بحر تا سیلاب را صافی نسازد، بحر نیست /  هر که ما را در جوانی پیر سازد، پیر ماست

قالب عمده شعر در سبک خراسانی «قصیده» است.

زبان سبک هندی را باید زبانی واقع‌گرا قلمداد کرد؛ زیرا زبان حقیقی مردم آن دوره بوده است.

تلمیح در مضمون‌سازی شعر سبک هندی نقش فعالی دارد.  (البته تلمیحات غریب و نادر نه تلمیحات رایج).

مراد از نثر ساده در دوره هندی، نثر مرسل در آثاری مانند تاریخ بلعمی نیست.

تکرار قافیه در غزل سبک هندی امری طبیعی است.

استفاده از آرایه‌های ادبی طبیعی و معتدل است.

وفور زهدستایی و وعظ و اندرز در شعر

شاعران این دوره معمولاً مطالب فلسفی، عرفانی و غنایی گذشتگان را به شیوۀ خود بازگو می‌کردند.