آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 1358

تک‌بیت‌گویی

تکرار قافیه

تتابع اضافات

استفاده از ردیف‌های طولانی و خوش‌آهنگ

به تنگ همچو شرر از بقای خویشتنم / تمام چشم ز شوق فنای خویشتنم

 من و بی روی تو نظارۀ یوسف هیهات / چون به این جام تهی دفع خمار تو کنم؟

با گرسنگی قوّت پرهیز نماند /  افلاس، امان از کف تقوا بستاند

آیینه پاک کرده‌ام از زنگ قیل و قال / از طوطیان گرانی زنگار می‌کشم

آمیزش زبان فارسی با دیگر زبان‌ها، نگارش لغت‌نامه‌ها را در این دوره رواج داد.

کاربرد شعرهای ضعیف در متن کتاب‌های نثر رایج شد.

آوردن تتابع اضافات در مقام تعارف و تمجید از بزرگان یا به سبب قرینه پردازی و موازنه

استفاده از آیات، احادیث و عبارات عربی رواج بیشتر یافته است.

حاصل دهر بود لازم ناموزونی/ سرو زآن بی‌ثمر افتاد که ناموزون نیست

یک نکوروی ندیدم که گرفتار تو نیست/ نیست در مصر عزیزی که خریدار تو نیست

در غریبی دلم از یاد وطن خالی نیست/ غنچه هر جا بود از فکر چمن خالی نیست

در دل و دیدۀ من دوش چراغانی بود / باز یاد تو در این غمکده مهمان کردم

در عصر صفوی بازسازی تمثیل‌های کهن به سبک نو رایج شد.

سبک هندی از اوایل قرن یازدهم تا اواسط قرن دوازدهم به مدت ۱۵۰ سال در تاریخ ادبیات ایران رواج یافت.

روی‌آوردن افراد عامی به شعر سبب شد تا شعر سلامت پیشین خود را از دست دهد.

کم و زیاد شدن ابیات غزل سبب آسیب جدی شعر شد، چرا که تکرار قافیه امر غیر طبیعی است.