آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 7840

شاعران این دوره برای مضمون‌سازی، از هر پدیده‌ای در عالم طبیعت یا هر موضوعی در قلمرو ذهن استفاده کرده‌اند.

شعر در سبک هندی بیشتر در تک‌بیت خلاصه می‌شود و طول و عرض معنا از یک بیت پیش‌تر نمی‌رود.

کوشش شاعر سبک هندی مضمون‌یابی و ارائۀ خیال خاص و معنی برجسته است؛ یعنی یافتن فکر جزئی اما تازه.

آثار شاعران همه در سطح شاعران سبک عراقی بوده و به خلق آثار بزرگی چون شاهنامه فردوسی و مثنوی مولانا و یا آثار سنایی و عطار منجر شده است.

کوشش برای مضمون‌یابی و ارائۀ خیال خاص و معنی برجسته و فکری جزئی و تازه با بیانی اعجاب‌انگیز از ویژگی‌های نثر این دوره است

تاریخ‌نگاری این دوره از فساد و تیره‌بختی چند قرن گذشته و کشتار مردم و فرار دسته‌جمعی افراد با ذوق متأثر گردید.

تواریخ عمومی این دوره در کنار نهادهای سیاسی و فرهنگی عصر صفویه در جهت نهادینه کردن فرهنگ تشیع گام برداشتند.

در عصر اعتلای صفوی، یعنی زمان شاه عباس اول، ایران از نویسنده قوی‌دست خالی ماند.

تیغش از بسیاری فتح و ظفر گشته است خم / شاخ، خم پیدا کند چون میوه باشد بی شمار

سرو را دانی چرا آزاد می گویند خلق / زانکه دامان تعلق زین چمن برچیده است

به سرسری سر زلفش کجا به دست آید / چو سر ز دست برون شد چه جای دستار است  

بلبلانی که نظر بر رخ گل وا کردند / چه شناسند قماش سخن رنگین را