آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 7841

در این سبک، لغات ترکی رواج یافت و سبب ضعف زبان فارسی گردید.

زبان سبک هندی زبانی واقع‌گرا و زبان حقیقی مردم دورۀ خود است.

در این سبک، بی‌دقتی در کاربرد جمله‌ها و ترکیب‌ها و ورود واژه‌های عامیانه در شعر کاملاً مشهود است.

شاعران برای مضمون‌یابی و ارائۀ خیال خاص و معنی برجسته و فکری جزئی و تازه با بیانی اعجازانگیز تلاش می‌کنند.

درد دل دوستان گر تو پسندی رواست / هر چه مراد شماست غایت مقصود ماست

دیوانۀ خموش به عاقل برابر است / دریای آرمیده به ساحل برابر است

با کمال احتیاج از خلق استغنا خوش است / با دهان خشک مردن بر لب دریا خوش است

همّت دریادلان ظاهر به دولت می‌شود / در بلندی گوهرافشان می‌شود ابر بهار

شاعران این دوره معمولاً مطالب فلسفی، عرفانی و غنایی گذشتگان را به شیوۀ خود بازگو می‌کردند /  قالب مسلط در این دوره به ظاهر غزل است

فاصله گرفتن تغزل از تمایلات نفسانی و در نتیجه آسمانی‌شدن عشق /  درون‌گرایی در شعر و توجه به احوال شخصی و مسائل روحی

اجتناب از صراحت بیان و به کار بردن مجاز، کنایه و استعاره و ایهام / به کار گیری اصطلاحات و لغات مردم عامه

جنبه‌های عقلانی بر جنبه‌های احساسی و عاطفی غلبه دارد /  قالب مسلط در این دوره به ظاهر غزل است

الف، ب

الف، ت

پ، ث

ب، پ