آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | آزمون شماره 4287

سعادت به بخشایش داور است               نَ در چن/گِ بازو /ی زو را/ورست

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را           ور قص د آ/ زا رم کنی/ هر گز نیا / زارم  تو را

هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود               وا ر ه د / از حد ج هان/ بی ح د و ان / دا زه شَ ود

دریادلان راه سفر در پیش دارند                 پا  در  رکا / ب راهوا / رِ خویش دا / رَند

مُرده بدم، زنده شدم، گریه بدم خنده شدم / دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

سوزد مرا سازد مرا در عشق اندازد مرا / وز من رها سازد مرا بیگانه از خویشم کند

سعدی فغان از دست ما لایق نبود ای بی‌وفا / طاقت نمی‌یارم جفا کار از فغانم می‌رود

شب تا سحر می‌نغنوم و اندرز کس می‌نشنوم / وین ره نه قاصد می‌روم کز کف عنانم می‌رود

تا  به گریبان  نرسد  دست مرگ / دست ز دامن نکنیمت رها $(-UU-/-UU-/-UU-)$

سر انگشت تحیّر بگزد عقل به دندان / چو تأمل کند این صورت انگشت‌نما را$(-UU/--UU/--UU)$

کس به چشمم درنمی‌آید که گویم مثل اوست / خود به چشم عاشقان صورت نبندد مثل دوست$(-U-/--U-/--U-/--U-)$

گدا گر تواضع کند خوی اوست / ز گردن‌فرازان تواضع نکوست$(--U/--U/--U/--U)$

مگر به خواب بدیدم که مه مرا برداشت       ببرد بر فلک و بر فلک نهاد مرا (دولختی)

گفتی گزیدی بر ما و کانی                                بر بی‌گناهی بهتان چه باشد (دولختی)

گلزار کند عشقت آنِ شوره خاکی را       دربار کند موجب این جسم سحابی را (تک‌پایه‌ای)

چو رکاب مصطفایی سوی عفو روی آرد      دو هزار بولهب هم خوش و پر نیاز گردد (تک‌پایه‌ای)