آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | آزمون شماره 293

چو من از خویش برستم ره اندیشه ببستم (فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن)

ای شب خوبی و بهی جان بجهد گر بجهی (مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن)

از آن برق رخسار و سیما چه می‌شد (مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن)

گاه مرا پیش کند شاه چو سرلشکر خود (مفتعلن مفتعلن مفتعلن مفتعلن)

سه

چهار

یک

دو

همه را ملک مجاز است بزرگیّ و امیری / تو خداوند جهانی که نه مردی و نه میری

همه بینند نه این صنع که من می‌بینم / همه خوانند نه این نقش که من می‌خوانم

همه بر من چه زنی زخم فراق؟ ای مه خوبان / نه منم تنها کاندر خم چوگان تو گویم

سخن از نیمه بریدم که نگه کردم و دیدم / که به پایان رسدم عمر و به پایان نرسانم

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکیّ و خدایی / نروم جز به همان ره که توام راه نمایی

عمر گویندم که ضایع می‌کنی با خوبرویان / وان که منظوری ندارد عمر، ضایع می‌گذارد

گفتم ای مه توبه کردم توبه‌ها را رد مکن / گفت بس راه است پیشت تا ببینی توبه را

مگر این دم سر آن زلف پریشان شده است / که چنین مشک تتاری عبرافشان شده است