آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | آزمون شماره 10

نظر آوردم و بردم که وجودی به تو ماند/ همه اسمند و تو جسمی، همه جسمند و تو روحی

تو حکیمی تو عظیمی تو کریمی تو رحیمی/ تو نماینده فضلی تو سزاوار ثنایی

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفا دارم تو را/ ور قصد آزارم کنی هرگز نیازارم تو را

همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم/ همه توحید تو گویم که به توحید سزایی

سعادت به بخشایش داور است               نَ در چن/گِ بازو /ی زو را/ورست

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را           ور قص د آ/ زا رم کنی/ هر گز نیا / زارم  تو را

هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود               وا ر ه د / از حد ج هان/ بی ح د و ان / دا زه شَ ود

دریادلان راه سفر در پیش دارند                 پا  در  رکا / ب راهوا / رِ خویش دا / رَند

هر کو نصیحت می‌‌کند در روزگار حسن او/ دیوانگان عشق را دیگر به سودا می‌‌برد

یار مرا غار مرا عشق جگر خوار مرا/ یار تویی غار تویی خواجه نگه دار مرا

من خمشم خسته گلو عارف گوینده بگو/ زآنکه تو داوود دمی من چو کهم رفته ز جا

دیده‌ی سیر است مرا جان دلیر است مرا/ زهره‌ی شیر است مرا زُهره‌ی تابنده شدم

مزن بانگ بر من که این است جرمم/ که خورشید خواندم به بانگ بلندت

تو را عشق همچون خودی ز آب و گل/ رباید همی صبر و آرام دل

خلد گر به پا خاری آسان برآید/ چه سازم به خاری که در دل نشیند

وفا را به عهد تو دشمن گرفتم/ چو دیدم مرا فتنه تو بی‌‌وفایی

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی

منم چون شاخ تشنه در بهاران

شبی چون چاه بیژن تنگ و تاریک

نَه این ریسمان می برد با منش