آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 2: پایه‌های آوایی | آزمون شماره 5229

ز خود چو مایه ندارد از آن بکاهد ماه

بخر به جان گرانمایه وصل جانان را

ای که می‌گویی برو تحصیل درس عشق کن

وگرنه تا به ابد مستعد هجران باش

هرگز وجود حاضر غایب شنیده‌‌ای (مفتعلن فاعلات مفتعلن فع)

 باده خور و به دامنم پاک کن آن دهان و لب (مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن) 

ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌‌ایم (مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن) 

میان گریه می‌‌خندم که چون شمع اندر این مجلس (مفاعلن مفاعلن مفاعلن مفاعلن) 

وین عشق تو در من آفریدستند / هرگز نرود ز زعفران زردی

چون دید که شمع جمع عشقم / اندوه تو در گدازم آورد

ندهد عاشق تو دل به کسی / به کسی چون دهد خلیفه خراج

آنان که بر جمال تو بگشاده‌اند چشم / یوسف به چشم همت ایشان جمیل نیست

مستفعلن مفاعل / مستفعلن مفاعل مستفعلن فعل / مستفعلن فعل

مفعول فاعلن / مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن / مفعول فاعلاتن

مفعول فاعلن / مفعول فاعلاتن مفاعیل فاعلن / مفعول فاعلن

مستفعلن فعل / مستفعلن مفاعل مستفعلن فعل / مستفعلن فعل

 رستم از این نفس و هوا زنده بلا مرده بلا / زنده و مرده وطنم نیست به جز فضل خدا

 آن که به ره بیمی از نگاه ندارد / هر که نگاهش کند گناه ندارد

 قوت شرح عشق تو نیست زبان خامه را / گرد در امید تو چند به سر دوانمش

 به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم / شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم