آزمون آنلاین فارسی 3 - فارسی 3 | آزمون شماره 6066

آید حبابش در نظر مانند مروارید تر         بر سطحی از لعل و گهر بهر تماشا ریخته

داغ حسرت سوخت جان آرزومند مرا       آسمان با اشک غم آمیخت لبخند مرا

هر شبی در هوای لعل لبش             ما و چشم سرشک  و مروارید 

گشاده کن به کرم دست خود که در گیتی    کلید گنج الهی گشایش است و گشاد

چرا ز گوشه عزلت برون روم «صائب»؟                    ز مردمی اثری در جهان نمی‌بینم

نیست ایمن هیچ سرسبزی ز چشم شور خلق          روی خود چون خضر از مردم مگر پنهان کند

بلا در آستین بسیار دارد گوشه عزلت                       که گل از شاخ بیرون با دل صد پاره می‌آید

ضامنم من که غباری به دلت ننشیند                      اگر از خلق جهان روی به دیوار آری

 از یاد تو غافل نتوان کرد به هیچم                سر کوفته مارم، نتوانم که نپیچم

 نرود حسرت آن چاه زنخدان از دل                           تشنه را آب محال است که از یاد رود

 مرگ عاشق بی‌شمار آن سیمبر دارد به یاد                      رشته بسیار این عقد گهر دارد به یاد    

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود                       هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود