آزمون آنلاین پیام‌های آسمان هشتم - درس 2-عفو و گذشت | آزمون شماره 2449

 من هیچ ندانم که مرا آن که سرشت / از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت

در عیش نقد کوش که چون آبخور نماند / آدم بهشت روضه‌ی دارالسلام را

هر چه کنی کشت، همان بدروی / کار بد و نیک چو کوه و صداست

چمن حکایت اردیبهشت می‌گوید / نه عاقل است که نسیه خرید و نقد بهشت

برای ترساندن مردم بود که از طرف خداوند، چنین چیزی به پیامبر اسلام وحی شده بود و وقتی کسی بیرون نرفت، به امر خداوند باران بارید.

پیامبر اسلام برای ترساندن مردم، این وحی را از طرف خداوند جعل کرده بود و وقتی کسی بیرون نرفت، پیامبر جعلی بودنِ این وحی را به مردم اعلام کرد.

شخص خطاکار توبه کرده بود امّا خداوند برای حفظ آبروی او نخواسته بود هویّتش بر دیگران فاش شود، پس به امر خداوندی پس از توبه‌ی مرد، باران بارید.

بارش باران در آن لحظات، به امر خداوند نبود و توبه‌ی شخص گناهکار رخ نداد، بلکه اتفاقی بود و ممکن است چنین اتّفاقی در هر زمان و مکانی رخ دهد.