تفحص و جستن - متحیر و سرگشته

ظرفِ تاس - استیصال و دریوزگی

محجوب و مسطور - فارغ و آسوده

مهجور و دردمند - صِلَت و بخشش

تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت                                                   جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت (تشبیه - ایهام تناسب)

ز شرم آن که به روی تو نسبتش کردم                                              سمن به دست صبا خاک در دهان انداخت (کنایه - استعاره)

ز مرغ صبح ندانم که سوسن آزاد                                                     چه گوش کرد که با ده زبان خموش آمد (استعاره - تناقض)

بنفشه دوش به گل گفت و خوش‌نشانی داد                                      که تاب من به جهان طرّه فلانی داد (ایهام – تشخیص)

ملک قضات را تأجیل و مسارعت فرمود در گذاردِ کار دمنه و روشن گردانیدن خیانت او در مجمع خاص و محفل عام.

متاوعت ملک بر من فرض است، و بادیه فراق او بی‌شک دراز و بی‌پایان خواهد گذشت.

جز تسلیم چه روی باشد مر غزا را و یاری خواستن از وی؟ تا شرّ نفس از بنده دفع کند و صلاح وی را بدو ارزانی دارد.

در وی سباع بسیار، و ملک ایشان شیری که همه در طاعت او بودندی و در حریم صیادت او روزگار گذاشتندی.  

بر همه ارباب عشق حاکم و والی شده / در همه اسباب حسن چُست و تمام آمده

آن‌که تیغ کهکشان در قبضه فرمان اوست / چون تواند خصم با او تیغ شد در کارزار

جنگیانت کوه را طومار کردندی اگر / ترک کوشش را نه بر ایشان ز تو فرمان رسید

سربنه بر خط فرمان که برات خط سبز / نیست ممکن که به صد تیغ دو دم برگردد