تحلیل عبارت «بفکن ز پی این اساس تزویر»
برای تحلیل وابستگی‌ها در عبارت «بفکن ز پی این اساس تزویر»، ابتدا باید ساختار دستوری و نقش کلمات را درک کنیم.
- «بفکن» فعل امر است.
- «ز» مخفف «از» است و به عنوان حرف اضافه عمل می‌کند.
- «پی» اسم است و مفعول «از» محسوب می‌شود.
- «این اساس تزویر» گروه اسمی است که «این» وابسته پیشین و «تزوير» وابسته پسین برای «اساس» است.
اکنون به سوال اصلی می‌پردازیم: «پی» را باید با کسره خواند یا ساکن؟
اگر «پی» را با کسره («پیِ») بخوانیم، به معنای «پیگیری» یا «دنباله» خواهد بود و «پیِ این اساس» به معنای «دنباله و نتیجه این اساس» است. در این حالت «پیِ» به «این اساس» اضافه می‌شود.
اگر «پی» را ساکن («پی») بخوانیم، به معنای «بعد» یا «پس از» خواهد بود و عبارت «ز پیِ این اساس» به معنای «بعد از این اساس» یا «پس از این اساس» است. در اینجا «پی» مفعول «از» است.
با توجه به معنای عبارت و ساختار دستوری، خوانش درست «ز پی» به صورت ساکن است؛ یعنی «بعد از» یا «پس از». بنابراین، «پی» مفعول «از» است و وابسته‌ای برای آن ذکر نشده است.
نتیجه‌گیری
در عبارت «بفکن ز پی این اساس تزویر»، «پی» ساکن خوانده می‌شود و مفعول «از» است. وابستگی‌های عبارت به این شکل تحلیل می‌شود:
- «این اساس تزویر»: «این» وابسته پیشین برای «اساس» و «تزوير» وابسته پسین برای «اساس» است.
یادآوری: در تحلیل‌های دستوری، توجه به حرکت‌گذاری و نقش کلمات اهمیت زیادی دارد.
