فعل‌های نشانه‌دار در زبان فارسی هفتم
فعل‌های نشانه‌دار به فعل‌هایی گفته می‌شود که با افزودن پسوندهای خاصی به انتهای فعل ساده ساخته می‌شوند. این پسوندها می‌توانند شامل شناسه‌های فعل یا وندهای خاصی باشند که نقش دستوری خاصی را ایفا می‌کنند.
فعل‌های نشانه‌دار لزوماً جزء ضمیرها نیستند. ضمیرها کلماتی هستند که به جای اسم‌ها به کار می‌روند و به شخص یا چیزی اشاره می‌کنند بدون اینکه آن را نام ببرند. در حالی که فعل‌ها نشان‌دهنده انجام کار یا حالتی هستند که به وسیله فاعل انجام می‌شود.
در زبان فارسی، شناسه‌های فعلی که به انتهای فعل‌ها افزوده می‌شوند، نشان‌دهنده شخص و شمار فاعل هستند. برای مثال، در فعل 'می‌روم'، 'م' شناسه فعلی است که به فعل 'رفتن' افزوده شده و نشان‌دهنده اول شخص مفرد است.
- شناسه‌های فعلی برای شش شخص (اول، دوم و سوم شخص مفرد و جمع) متفاوت هستند.
- این شناسه‌ها به انتهای بن فعل مضارع یا ماضی اضافه می‌شوند.
پس، فعل‌های نشانه‌دار با شناسه‌های فعلی شناخته می‌شوند، نه اینکه خودشان ضمیر باشند.
