این شعر در مورد عشق و علاقه فرزند به ایران و ریشههای فرهنگی او صحبت میکند. گوینده اطمینان دارد که فرزندش ایران را دوست دارد زیرا از تبار ایرانیان اصیل و آزاد است.
- فرزندم: خطاب به فرزند
- بی گمانم: بدون شک و تردید
- تبار: اصل و نسب
- نژاده: اصیل و خالص
- آزاده: آزاد و رها از تعصبات
شاعر با استفاده از این واژگان، حس افتخار و تعلق به ایران را در وجود فرزند زنده میکند.